As clases medias están a entrar en pánico ao notar o
alento da revolución da robótica no cocote
Un robot
humanoide presentado en febreiro no Global Robot Expo de Madrid.
Primeiro
as máquinas viñeron a por os texedores, pero como eu non era un, non me
preocupei.
Despois do tear mecánico, o tractor substituíu ao arado e millóns de
agricultores deixaron os campos e fóronse a traballar ás fábricas. Máis tarde
tocoulles aos traballadores das cadeas de montaxe, e os soldadores foron
substituídos por brazos articulados. Pero tampouco me dei por aludido mentres a
industria manufactureira enchíase de robots.
Logo chegou a hora dos condutores,
e os vehículos autónomos deixaron sen traballo a taxistas, repartidores e
camioneiros, pero como eu tampouco era un deles, non protestei.
Agora veñen a
por min, cirurxián, tradutor, piloto de aviación, economista, avogado ou
enxeñeiro, pero xa é demasiado tarde.
Como
na historia do pastor luterano Martin Niemöller sempre falsamente atribuída a
Bertolt Brecht, as clases medias están a entrar en pánico ao notar o alento da
revolución da robótica no cocote. Cheiran o medo que outros traballadores,
menos cualificados, sentiron historicamente ante os cambios tecnolóxicos. E a
súa reacción é, ¡oh sorpresa!, protexerse.
Como
non poden evitar que os robots lles substitúan, algo que parece inevitable,
algúns expoñen poñerlles un imposto e que coticen polas persoas que substitúan.
Algo que non se lles pasou pola cabeza as lavandeiras cando chegou a lavadora,
aos agricultores co tractor ou mesmo aos actores de teatro coa televisión,
aínda que seguro que secundasen de boa gana.
Desde
que a humanidade ten conciencia de si mesma, deseñou máquinas para substituír o
traballo. E sempre viu o proceso como unha liberación, non como unha
subordinación, ou simplemente resignouse. A nosa vida está rodeada de máquinas,
como a lavadora, que quitaron o traballo a alguén, e xa lles puxemos impostos, sobre
o consumo, pero non sobre o traballo. Cando fixamos impostos sobre o traballo
aos robots é porque lles estamos recoñecendo como iguais, non como máquinas. De
aí a robotofobia. Como a xenofobia, cébase con aquel que se pensa diferente
pero no fondo percíbese como igual.
0 comentarios:
Publicar un comentario